တစ္ခါတုန္းက
ေတာရြာေလးတစ္ရြာမွာ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။
အဲဒီေက်ာင္းက ကုိရင္ေလးတစ္ပါးဟာ အလြန္အေဆာ့မက္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲလဲ ေဆာ့တယ္။ အေဖာ္နဲ႔လဲ ကစားတယ္။ ေျပးလုိက္လႊားလုိက္လဲ လုပ္တယ္။

တစ္ေန႔မွာ
ဆရာေတာ့္ဆီ ေက်ာင္းဒကာ/ ဒကာမေတြ ဆြမ္းလာပုိ႔ၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ ႔သမီးေလးလဲ ပါလာတယ္။
ကုိရင္ေလးကေတာ့ အေဆာ့မပ်က္။
ဆရာေတာ္က အဲဒီကုိရင္ကုိ ဆုံးမတယ္။

"ဟဲ့.. ကုိရင္.... ကုိရင္ဆုိတာ အဲဒီလုိ ကုိ႔ရုိ ႔ကားယားမလုပ္ရဘူး။
ကုိရင္ဆုိတဲ့အတုိင္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေနမွေပါ့။
ေဟာ ဒီမွာၾကည့္။ ဒီအမ်ိဳးသမီးေလးလုိ ယဥ္ေက်းရမယ္"

"မွန္ပါ့ဘုရား"
................................


ညေနဘက္ေရာက္ေတာ့ အေဖ်ာ္ရည္လာကပ္ၾကတဲ့ ဒကာ/ဒကာမေတြေရာက္လာျပန္တယ္။ ဖန္ခြက္ယူခုိင္းဖုိ႔ ကုိရင္ကုိ ဆရာေတာ္ လွမ္းေခၚလုိက္တယ္။

"ကိုရင္"

"ဘုရား"

ကုိရင္လဲ ဘုရားလုိ႔ထူးၿပီး ခန္းစီး(လိုက္ကာေလး)ကုိ ပင့္မကာ အခန္းထဲက ထြက္လာတယ္။
ကုိရင္ေလးရဲ ႔ ပုံစံကုိ ျမင္ၿပီး အေဖ်ာ္ရည္လာကပ္ၾကတဲ့ ဒကာ/ဒကာမေတြ မၿပဳံးဘဲ ၀ါးလုံးကြဲရယ္ေမာလုိက္ၾကတယ္။ ကုိရင္ေလးက မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားလိမ္းထားတာကုိး။ ႏႈတ္ခမ္းဆုိးဆီေတာင္ ဆုိးထားလုိက္ေသးတယ္။

ဆရာေတာ္ ေဒါသူပုန္ထသြားတယ္။ ကုိရင္ကုိလဲ ရုိက္မယ္တကဲကဲ။

"ကုိရင္... မင္း ဘာျဖစ္လုိ႔ အခုလုိ သနပ္ခါးလိမ္း၊ ႏႈတ္ခမ္းဆုိးဆီ ဆုိးရတာလဲ"

"ဆရာေတာ္ဘဲ မနက္က ကုိရင္ဆုိတာ ဟုိ အမ်ိဳးသမီးလုိ ေနရမယ္ဆုိ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အတုိင္းလုပ္တာ"

ဆရာေတာ္လဲ ကုိယ့္စကားႏွင့္ကုိယ္ဆုိေတာ့ ဘာမွမေျပာသာေတာ့ဘဲ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီးေနလုိက္ရသတဲ့။